Pogrzeb
§ 17
1. O zamknięciu cmentarza parafialnego decyduje Biskup, po zasięgnięciu opinii
właściwego inspektora sanitarnego.
2. Zgodnie z przepisami prawa państwowego, po zamknięciu cmentarza zwłoki
osób zmarłych mogą być przyjmowane do pochowania przez 20 lat od dnia
wydania decyzji o zamknięciu, jednak tylko w istniejących już grobach
murowanych.
3. Teren zamkniętego cmentarza może być przeznaczony do ponownego użytku po
upływie 40 lat, od dnia pochowania ostatniego ciała.
4. W przypadku zgody Biskupa na zmianę przeznaczenia terenu dotychczasowego
cmentarza parafialnego, zachowane szczątki winny być przeniesione - na koszt
nabywcy terenu lub użytkownika - na inny cmentarz.
5. Jeżeli na terenie cmentarza znajdowały się obiekty zabytkowe, to przed
wydaniem decyzji o zmianie przeznaczenia terenu, należy obiekty te przenieść w
miejsce i w sposób uzgodniony z Diecezjalnym Konserwatorem Zabytków, Komisją
Sztuki Kościelnej oraz właściwym dla miejsca Wojewódzkim Konserwatorem
Zabytków.
6. Przeniesienie obiektów nie objętych ochroną prawną, ale istotnych dla
dziedzictwa kulturowego diecezji i parafii należy dokonać w miejsce i sposób
uzgodniony z Komisją Sztuki Kościelnej.
7. Jeżeli obiektem zabytkowym jest kaplica cmentarna, to przed przekazaniem
terenu należy ją geodezyjnie wydzielić, zapewniając przy tym drogę dojazdową.
§ 18
1. Przekazanie cmentarza parafialnego jednostkom samorządu terytorialnego
może odbyć się tylko z poważnych przyczyn i zawsze za zgodą Biskupa. Podobnego
zezwolenia wymaga się przy przekazaniu jednostkom samorządu terytorialnego
wydzielonej części cmentarza zaliczanej do kategorii cmentarza wojennego.
2. Zasady na jakich dokonuje się przekształcenie cmentarza parafialnego w
komunalny określa Biskup. On również dba o zabezpieczenie praw nabytych, jak
również związanych ze sprawowaniem na cmentarzu nabożeństw żałobnych i
katolickiego charakteru kaplicy cmentarnej.
Tytuł III
UDOSTĘPNIENIE MIEJSCA GRZEBALNEGO
§ 19
1. Zgodnie z normami prawa państwowego za zwłoki uważa się ciała osób
zmarłych oraz dzieci martwo urodzonych.
2. Szczątkami są: popioły, które zostały otrzymane w wyniku kremacji zwłok;
pozostałości zwłok odnalezione podczas kopania grobu lub innych okoliczności;
części ciała ludzkiego, które zostały odłączone od całości.
§ 20
1. Przyjęcie zwłok ludzkich do pochowania na cmentarzu możliwe jest wyłącznie po
przedstawieniu przez uprawnioną osobę odpowiednich dokumentów wydanych
przez uprawniony do tego podmiot (np. karty zgonu _ część dla administracji
cmentarza, aktu zgonu). W niektórych przypadkach, to jest gdy zgon nastąpił w
wyniku przestępstwa lub przy podejrzeniu udziału osób trzecich, wymagane jest
również zezwolenie prokuratora. Dopiero po okazaniu wyżej wymienionych
dokumentów Administrator może przystąpić do czynności związanych z ustaleniem
miejsca grzebalnego.
2. Dokumenty uprawniające do dokonania pochówku (np. karty zgonów) winny być
przechowywane w archiwum Administratora przez okres 30 lat.
3. W przypadku, gdy zwłoki zostały skremowane wymaga się okazania dokumentu
pozwalającego określić tożsamość prochów.
4. Jeżeli na cmentarzu mają być pochowane zwłoki lub szczątki osoby zmarłej poza
granicami kraju, osoba odpowiedzialna za organizację pogrzebu winna
przedstawić Administratorowi niezbędne dokumenty wraz z ich tłumaczeniem.
Nadto osoba ta winna wcześniej uzyskać zgodę odpowiednich organów
państwowych na sprowadzenie zwłok lub szczątków z zagranicy. Szczegółową
procedurę określają przepisy prawa państwowego.
5. Bez przedstawienia dokumentów, o którym mowa w ust. 1-4 Administrator nie
może przyjąć zgłoszenia pogrzebu i pochówku.
§ 21
Miejsce urządzenia grobu wskazuje Administrator lub osoba przez niego
wyznaczona, zgodnie z przyjętym planem zagospodarowania cmentarza.
§ 22
1. Prawo do pochowania zwłok ma najbliższa rodzina, do której należą (według
ustalonej kolejności):
a) pozostały(a) małżonek(a),
b) krewni zstępni (dzieci, wnuki),
c) krewni wstępni (rodzice, dziadkowie),
d) krewni boczni do 4 stopnia pokrewieństwa (rodzeństwo, kuzyni, wujowie, ciotki),
e) powinowaci w linii prostej do 1 stopnia (zięć, synowa, teściowie).
2. Kolejność wskazana w ust. 1 nie ma znaczenia, gdy zmarły za życia wskazał
osobę, która po jego śmierci winna zająć się czynnościami związanymi z
urządzeniem pogrzebu i grobu.
3. Prawo do pochowania osób wojskowych, zasłużonych wobec państwa lub
społeczeństwa przysługuje odpowiednio organom, instytucjom i organizacjom
społecznym.
4. Prawo do pochowania zwłok mają również osoby, które się do tego dobrowolnie
zobowiązały.
5. Zwłoki, które zostały niepochowane przez uprawnione do tego osoby lub
podmioty, są chowane przez gminę właściwą ze względu na miejsce zgonu.